~

Het zijn de kleine dingen.

De glimlach die op m’n gezicht kruipt als ik op zondagochtend de roeiboten over het kanaal zie glijden. M’n hart dat een sprongetje maakt bij het geluid van kabbelend water en het gekletter van riemen die uit de loods worden gepakt. De eindeloze hoeveelheid plannen die we hebben, mogelijkheden die nog open liggen, de feestjes die op ons wachten en het vooruitzicht dat er altijd iets te beleven valt.

Het besef dat meehappen je bijna altijd een bord pasta oplevert, maar dat je in ieder geval er stiekem van kunt genieten dat je dit keer de pan niet hoeft uit te schrobben én kunt hopen dat er wellicht wel iets beter dan een Festini-ijsje op je wacht. Het vooruitzicht dat de route straks niet alleen naar de Munt, maar naar wateren in heel Nederland voert.

Als stuurtje kunnen voelen hoe je ploeggenoten elke keer weer die benen eronder zetten, kilometers lang. Merken dat ze harder trappen als jij harder schreeuwt. Tijdens de sparsessie kunnen denken: dit nooit meer, om na de overwinning meteen nog een keer te willen gaan.

Met z’n allen in dezelfde foute kleding naar dezelfde geweldige feesten toe. Met z’n allen voor lul, maar daarna met z’n allen trots. Met z’n allen dezelfde trui – nog zonder logo, maar dat komt wel.

Met z’n allen in de boot, elke keer weer.

In elk geval nooit alleen.

sounds of fiesta

De agenda, het notitieboek en het etui die al wekenlang op de rand van m’n bureau klaarlagen, verdwenen maandag eindelijk m’n tas in. Ja, echt, het was zover – het collegejaar was begonnen!

Ik kan de woorden niet vinden om de eerste dagen te omschrijven, maar mag dit natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan. Daarom zeg ik: hier gaan we.

Ik ben héél blij met m’n (co-)werkgroepje. Op een geneeskundefeest kun je inderdaad lekker partyen. We zijn niet ziek geworden van de pizza bij Mr. Jacks, maar als je honger hebt, zou ik toch voor de studentenhap bij Havana gaan!

Het introthema ‘Magnetic’ blijkt eigenlijk gewoon te gaan over seks. Als je echt moe bent, dan maakt het niet uit of je slaapzak op de harde vloer ligt – zelfs dan wordt je uitgerust wakker. Je krijgt wel wat blauwe plekken als souvenir.

Roeien doe je pas niet meer als het vriest. En nee, rillend van de kou binnen komen nadat de stromende regen zelfs je ondergoed heeft bereikt, betekent niet dat je ook maar in de buurt komt van ‘bevroren’. Gelukkig wel fijn dat je die sensatie kan delen met de rest van je roeiploegje. Gratis lunches zijn lekker. En goedkoop. Koffie voor een kwartje is ook goedkoop, maar weer niet lekker.

Intro-colleges zijn niet zo boeiend. Zeker niet als ze gaan over het belang van ‘afval in de prullenbak’ of de manier waarop je op je e-mailaccount kunt inloggen. Waarbij nog steeds mijn dank voor het mannetje aan de balie.

Boeken die worden aangeraden, moet je links laten liggen. Verplichte boeken moet je slechts overwegen te kopen. Het rooster van Leiden is chiller dan dat van ons. Maar dat boeit ons niet.

We hebben een groepsfoto. We hebben een blokboek. We hebben gefeest. We zijn weer uitgerust. We willen beginnen. We zijn er klaar voor!

friends and strangers

Ik ben op weg naar de Uithof en fiets er via het schoolplein van mijn oude school naartoe. Gewoon, omdat het op de route ligt. Het verbaast me hoe vertrouwd het voelt om die scholiertjes op de bankjes in de zon te zien kletsen. Ze praten, lachen en eten frikadelbroodjes – kortom, ze leven hun eigen versie van het leven op school, net zoals ik dat al die jaren deed.

Het is bijna alsof ik zelf naar binnen moest lopen, m’n boeken moet pakken en in de les moet gaan zitten, met een verontschuldiging dat ik de tijd ben vergeten. Maar nee, ik mag doortrappen. Binnen een paar seconden ligt het allemaal weer achter me.

Als ik me op de universiteit aansluit bij de eindeloze rij wachtenden (voor een Mantoux-prik, hoe veelbelovend!), vraag ik me af of dit gebouw ook zo’n thuis zal kunnen zijn. Wie weet ben ik binnen een paar weken lekker in het gras aan het chillen met wat mede-studenten, denkend dat we dat geweldige idee zelf hebben bedacht. Wie weet sta ik nu naast mijn beste vrienden – of wie weet is het spontane gesprekje dat we voeren wel de laatste keer dat we elkaar ooit spreken.

En als ik de prik niet blijk te hoeven halen, maar in plaats daarvan met een nummer één en een nummer drie (hele lieve, dat wel) naar een andere afdeling moet voor een longfoto, dan is dat eigenlijk wel weer een ervaring.

En als we dan aan de praat raken en nummer één en ik allebei blijken te gaan roeien, dan blijkt de wereld kleiner dan ik dacht. En als ik de deur uitloop en het slot weer van m’n fiets afhaal, bedenk ik me dat ik net als die duizenden andere studenten alles mee ga maken alsof het alleen mij overkomt. M’n eigen versie van het studentenleven. Vanaf maandag. To be continued.

can’t wait for the world to spin

Nog maar drie dagen te gaan voordat ik als echte student de steegjes en cafeetjes van Utrecht zal gaan verkennen! Hoewel mijn talent voor het bedenken van doemscenario’s de voorpret soms wat drukte, heb ik er nu vooral heel veel zin in.

Studenten staan voor mij gelijk aan een eindeloze hoeveelheid enthousiasme en een perfecte radar voor waar het meeste gezelligheid te beleven valt. Ze fietsen op hun krakkemikkige fietsjes door de stad, drinken goeie koffie bij die ene zaak waar ze vaste klant zijn en kleden zich alsof mode er niet toe doet, waarbij ze een uitstraling krijgen die ik o zo graag zou willen overnemen.

Ik kan mezelf maar moeilijk voorstellen dat ik ook ooit zo zal worden, lekker onafhankelijk en vrij en creatief. Ik hoop maar heel hard dat ik geen falende student wordt – zo eentje die wel studeert, maar qua studentenleven de plank net even misslaat.

Gelukkig kan ik me steeds meer verheugen op de tijd die gaat komen. Volgende week worden alle toekomstige Utrechtse studenten met man en macht het studentenleven ingesleurd. Daarbij is m’n slaapplek nu ook geregeld, dus ik hoef er eigenlijk alleen nog heen te fietsen en het mee te maken.

Wat ik dan nog wel moet doen voordat ik op pad ga? Hm, misschien een kettingslot kopen. En een etui. En een heleboel beltegoed, voor al die keren dat we tóch de verkeerde straat inslaan.

En misschien ook nog wat studentenkleding – een universiteitstrui of zo, of van die net-nog-coole oversized T-shirts. Omdat het kan. Omdat ik straks een échte student ben.

two months to go

Drie jaar geleden

Je bent vijftien. De wereld staat voor je open. Alles lijkt binnen handbereik, maar juist daardoor is er geen houvast. Een wirwar van studietests maakt de chaos alleen maar groter. Je beseft dat het enige goede antwoord niet bestaat. Dan geef je op.

Twee jaar geleden

Ineens rol je het medische wereldje in. Zo hard als je riep dat dit niets voor je was, zo gemotiveerd ben je nu. Ineens maak je deel uit van iets groters, iets wat nog ongrijpbaar is, maar waarvan je voelt dat het bij je past. Een vleugje vrijheid waait door je haren en doet verlangen naar meer.

Een jaar geleden

Je plannen zijn gemaakt en het doel staat je duidelijk voor ogen. Nu nog doorzetten om alles binnen te halen. De weg ernaartoe is minstens zo belangrijk als het resultaat, dat beloof je jezelf. En dus blijf je gefocust op je doel terwijl je je losmaakt van je omgeving.

Twee maanden geleden

Er is geen weg terug, de eindsprint is begonnen. Vanaf nu geen tijd meer om je te bedenken, om je keuze te veranderen of om een stapje terug te doen. Het is alles of niets, en niets is geen optie meer.

Een week geleden

Na alle hectiek rondom gewaarmerkte kopieën, inleverdata en langverwachte bevestigingen is het ineens definitief: je gaat geneeskunde doen. Voor een moment voel je de vrijheid door je lichaam stromen. Dan ineens sta je helemaal alleen. De twijfel slaat toe.

Nu

Je bent achttien en de wereld ligt aan je voeten. Tenminste, zolang je er zelf in gelooft. Dus dat doe je dan maar. Terwijl alle mogelijkheden je overweldigen, begint het aanvankelijke enthousiasme langzaam maar zeker weer de overhand te nemen.

Langzaam maar zeker verdwijnt de chaos uit je hoofd. Als alle papieren zijn opgeborgen in de mappen en de laatste brief op de post is gedaan, ben je er klaar voor.

Het studentenleven gaat beginnen!